Του Περικλη Νεαρχου πρεσβη ε.τ Κυπριακης Δημοκρατιας
Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από την επίσκεψη Αναστασιάδη στην Αθήνα, που εξαγγέλθηκε για την περασμένη Παρασκευή. Σε κάθε περίπτωση, τα δεδομένα για την περιβόητη Διάσκεψη της Γενεύης στις 12 Ιανουαρίου είναι σαφή και συγκεκριμένα και επιβεβαιώνουν τους χειρότερους εφιάλτες της Ελληνικής πλευράς.
Η Διάσκεψη θα είναι όντως Πενταμερής. Οι ισχυρισμοί του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ακιντζί, σε πρόσφατη συνέντευξή του, έγιναν δεκτοί από τον Κύπριο Πρόεδρο με εκκωφαντική σιωπή. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης επικαλείται όσα συμφωνήθηκαν στο περιβόητο δείπνο της 1ης Δεκεμβρίου, παρουσία του σκοτεινού και δολοπλόκου εκπροσώπου του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ Νορβηγού Έσπεν Μπαρθ Άιντα.
Η Πενταμερής θέτει εξ ορισμού δύο κορυφαία ζητήματα. Πρώτον, το θέμα της εκπροσωπήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με συνταγματικές γνωματεύσεις, μόνο ο Πρόεδρός της μπορεί να εκπροσωπήσει την Κυπριακή Δημοκρατία σε Διεθνή Διάσκεψη. Στην Πενταμερή όμως ο Πρόεδρος θα παραστεί και ως εκπρόσωπος της Ελληνοκυπριακής κοινότητας. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης δεν θα χάσει, βεβαίως, την ευκαιρία να προβάλει και τη δική του ιδιότητα ως «Προέδρου» του ψευδοκράτους. Πέρα από το εμφανιζόμενο ως τυπικό θέμα, καραδοκεί ο κίνδυνος του λεγομένου acknowledgement, της άτυπης δηλαδή αλληλοαναγνωρίσεως, ως ενδιάμεσου σταδίου πριν την εγκαθίδρυση της διζωνικής συγκυριαρχίας. Η Κυπριακή Δημοκρατία διατρέχει δηλαδή τον κίνδυνο να υποβαθμισθεί και να μπει σε παρένθεση εκ προοιμίου, προκαταλαμβάνοντας μάλιστα το υποσχόμενο δημοψήφισμα, το οποίο θα έρθει εκ των υστέρων να επικυρώσει ή να απορρίψει την προτεινόμενη «λύση». Με ποιο δικαίωμα ο Πρόεδρος της χώρας, που ορκίσθηκε πίστη και σεβασμό στο σύνταγμα, σπεύδει να θέσει υπό συζήτηση την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Κατά δεύτερο λόγο, η αποδοχή της Πενταμερούς, στην οποία καλούνται να συμμετάσχουν οι τρεις Εγγυήτριες Δυνάμεις και οι δύο κοινότητες, θέτει εξ ορισμού θέμα εγγυήσεων. Η Ελληνική πλευρά είχε γι’ αυτό ως πάγια θέση τη σύγκληση Διεθνούς Διασκέψεως για τρεις συγκεκριμένους λόγους. Πρώτον, για να διασφαλίσει τη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη συνέχειά της μετά από οποιαδήποτε λύση. Δεύτερον, για να προβάλει τον διεθνή χαρακτήρα του προβλήματος, το οποίο δεν είναι στην ουσία του διακοινοτικό αλλά διεθνές θέμα εισβολής και κατοχής. Τρίτον, για να διασφαλίσει τους όρους μιας ανεκτής και βιώσιμης λύσεως, χωρίς εγγυήσεις και παραμονή και μετά τη λύση Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής. Οι όροι αυτοί προϋπέθεταν για την Ελληνική πλευρά την ουσιαστική συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, της οποίας η Κύπρος είναι χώρα-μέλος και των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΗΠΑ, Ρωσία, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Κίνα).
Ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης ανέτρεψε τις κοινές αυτές θέσεις Αθηνών – Λευκωσίας μέσα σε μια νύκτα, χωρίς να διαβουλευθεί ούτε με το Εθνικό Συμβούλιο στην Κύπρο ούτε με την Αθήνα. Εγκατέλειψε επίσης τη θέση ότι η Διεθνής Διάσκεψη θα έχει ως μόνη ημερήσια διάταξη τα θέματα εγγυήσεων (καταργήσεως των εγγυήσεων) και τα θέματα ασφάλειας, ειδικότερα την αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής μετά τη λύση. Δέχθηκε, εάν δεν υπάρξει κατάληξη στο εδαφικό, όπως και σε άλλα θέματα, πριν τη 12η Ιανουαρίου, να εξετασθούν και αυτά από τη Διάσκεψη, σε μια διαδικασία «πάρε – δώσε».
Ενώπιον των αντιδράσεων στην ανατροπή αυτή, ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης προσπάθησε να συγκαλύψει τις υποχωρήσεις του με μισές αλήθειες, ισχυριζόμενος ότι δεν συμφώνησε σε Πενταμερή και ότι είναι ανοικτό το θέμα για τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ορισμένων, τουλάχιστον, εκ των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η Τουρκική πλευρά όμως δεν κάνει πίσω από όσα κατόρθωσε να πάρει στο περίφημο δείπνο της 1ης Δεκεμβρίου. Επιμένει ότι η Διάσκεψη θα είναι Πενταμερής.
Γιατί όμως η Ελληνική πλευρά, που περιλαμβάνει και την Αθήνα, να υποταχθεί στην Τουρκική αξίωση για Πενταμερή, όταν είναι προφανές ότι θα κληθεί στο πλαίσιο αυτό να συζητήσει επαναβεβαίωση εγγυήσεων και παραμονή Τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη «λύση», υπό τη μορφή μιας μεταβατικής δήθεν περιόδου; Ο Κύπριος Πρόεδρος, συνεχίζοντας την κατρακύλα των υποχωρήσεων, έσπευσε ήδη, πριν τη Διάσκεψη, να δηλώσει σε συνέντευξη στην «Καθημερινή», την περασμένη εβδομάδα, ότι δέχεται συζήτηση για την παραμονή μέρους του κατοχικού στρατού για μια «μεταβατική περίοδο» και μετά τη «λύση». Ο τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί έκανε λόγο, σε δηλώσεις του, για μια 15ετή περίοδο. «Εάν δούμε», είπε, «ότι εφαρμόζεται χωρίς προβλήματα η συμφωνημένη λύση, μπορούμε να ξαναδούμε το θέμα».
Το να πιστεύει κανείς ότι η Άγκυρα θα τερματίσει τη στρατιωτική παρουσία της στην Κύπρο μετά τη λήξη της «μεταβατικής περιόδου» θα ήταν ασύγγνωστη αφέλεια ή σκόπιμη παραπλάνηση. Η Άγκυρα δεν έχει, στην πραγματικότητα, τόση ανάγκη τη στρατιωτική παρουσία της για να ελέγχει την Κύπρο. Θα αρκούσε το καθεστώς της «διζωνικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα», με το οποίο μπορεί να ελέγχει πλήρως τις αποφάσεις της Κύπρου και να την καταστήσει δορυφόρο και προτεκτοράτο. Θέλει επιπλέον τις εγγυήσεις και τη στρατιωτική παρουσία για να καταστήσει αναμφισβήτητο τον στρατηγικό και γεωπολιτικό έλεγχο της Κύπρου έναντι όλων, γιατί προβάλλει τον γνωστό ισχυρισμό ότι η Κύπρος για την ίδια δεν είναι μόνο οι Τουρκοκύπριοι. Είναι επίσης πρόβλημα στρατηγικής ασφάλειας που θέτει η Κύπρος για τις νότιες προσβάσεις της.
Η Ελλάδα έχει όμως και έναν άλλο πολύ σημαντικό λόγο για να μην αφήσει να ρυμουλκηθεί σε όσα απερίσκεπτα συμφώνησε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Μια «λύση» του Κυπριακού πάνω στη βάση των γνωστών Τουρκικών προδιαγραφών θα θέσει επί τάπητος το θέμα του φυσικού αερίου και της Κυπριακής ΑΟΖ. Η προδιαγραφόμενη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα έχει ολέθριες συνέπειες στην οριοθέτηση, μετά τη «λύση», της ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου, που αφορά, προφανώς, και την ΑΟΖ της Ελλάδος και ειδικότερα την επίμαχη περιοχή μεταξύ Κύπρου και Κρήτης και Ελλάδος – Αιγύπτου. Ποιος θα υπερασπίσει την ΑΟΖ της Κύπρου μετά την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν είναι δεδομένο ότι οι συγκυρίαρχοι Τουρκοκύπριοι θα συνταχθούν με την Άγκυρα;
Η ομάδα Νούλαντ, που κινεί τα νήματα από την Ουάσινγκτον και βιάζεται να επιβάλει «λύση» στο Κυπριακό πριν την ανάληψη της εξουσίας από τον νέο Πρόεδρο, θέλει να προωθήσει, μέσω της «λύσεως» του Κυπριακού, την περιβόητη «συμμετοχή» της Άγκυρας στα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου. Προφανώς, αναλώμασι της ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδος. Ο στόχος αυτός συνδέεται με τα γνωστά σενάρια της Αμερικανικής πολιτικής για εναλλακτικό εφοδιασμό της Ευρώπης με φυσικό αέριο και για πρόσδεση της Τουρκίας στο Δυτικό στρατόπεδο και στην Ευρώπη, με ανταλλάγματα «συμμετοχής» στον ενεργειακό πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου, σε βάρος, βεβαίως, της Ελλάδος και της Κύπρου.
Επιχειρείται μια τεράστια ανατροπή σε βάρος των ζωτικών στρατηγικών συμφερόντων της Κύπρου και της Ελλάδος και συμπράττει, δυστυχώς, σ’ αυτό, στηριζόμενος και από τη θλιβερή ηγεσία του ΑΚΕΛ, ο Κύπριος Πρόεδρος. Η Αθήνα έχει τεράστιες ευθύνες απέναντι και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, τις οποίες οφείλει να αναλάβει.
