Του Νικόλαου Μαρκουλή οικονομολογος
Ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό παρουσιάζει το ζήτημα του «πόθεν έσχες» των Ελλήνων πολιτικών, εξαιτίας των αστείων κατά μια έννοια δηλώσεων τους.
Αν και οι δηλώσεις του «πόθεν έσχες» που δημιουργούν ερωτηματικά, αλλά και τον γέλωτα, προέρχονται από όλα περίπου τα κόμμα της βουλής, κεντρίζουν το ενδιαφέρον αυτά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Το ενδιαφέρον για τις δηλώσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει από το γεγονός πως οι ίδιοι αυτοπροβάλονταν ως ο αέρας της ανανέωσης και της «απελευθέρωσης» από τον πλουτοκρατικό ζυγό, αλλά και εκ του γεγονότος πως η αντιπολίτευση καθοδηγεί τα φώτα του ενδιαφέροντος σε αυτό το ζήτημα.
Οι πολίτες καθόλη την διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που περίμεναν. Αντί φορολογικών ελαφρύνσεων και επιδομάτων για τους πληγέντες της κρίσης, καθώς και μιας εθνικής ανασύνταξης που σιγόκαιε ως δειλή ελπίδα στις καρδιές του λαού, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε νέες φοροεπιδρομές που έγδαραν σχεδόν στην κυριολεξία τους πολίτες, έκοψε περεταίρω επιδόματα και συντάξεις, ενώ παρουσιάστηκαν και σκάνδαλα για διαπλοκή υψηλά ιστάμενων στελεχών της κυβέρνησης με τον διεθνή κερδοσκόπο George Soros και συνεργασία των διάφορων κλάδων του κόμματος με τις διάφορες ΜΚΟ. Τέλος, παράλληλα με την πληγή του λαθρομεταναστευτικού – που είναι κοινώς αποδεκτό εντός του λαού πως οφείλετε σε ολιγωρία, ή ακόμη και επιδίωξη της κυβέρνησης, για τον μέσο Έλληνα υπήρξε απογοήτευση και η πολιτική που ακολουθήθηκε από τον τέως υπουργό Παιδείας, κύριο Νίκο Φίλη, που προκάλεσε ακόμη και την αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ο κύριος Φίλης και οι υποστηρικτές του ξεπέρασαν τα όρια της λογικής και εμφανίστηκαν στον λαό ως κυνηγοί των Ελλήνων. Οι δηλώσεις αμφισβητήσεωςς των δικαιωμάτων των Νησιωτών επί των πατρογονικών τους εδαφών και η δίωξη των «μαγισσών»/γονέων του Ωραιοκάστρου συντέλεσαν εξαιρετικά σε αυτή εικόνα.
Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται ως μια εικόνα ενός κόμματος βαθιά διαπλεγμένου με ξένα κέντρα αποφάσεων και διεθνείς καρχαρίες. Ενός κόμματος δημαγωγών και καιροσκόπων με εθνοκτονικές τάσεις εναντίον του Ελληνικού στοιχείου.
Η ρήξη με τον λαό και τους πολιτισμικούς θεσμούς του έθνους, όπως π.χ. με την Εκκλησία της Ελλάδος, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα που είναι άξιο απορίας πως δεν έχει εκραγεί ακόμη. Ίσως να μην έχει εκραγεί εξαιτίας του γεγονότος πως δεν είχαν διαμορφωθεί οι διάφορες δομές μέχρι στιγμής – για πόσο όμως ακόμη;
Ας μην ξεχνάμε πως σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η ανατροπή των διάφορων πολιτευμάτων οφείλετε στην πολιτική διαίρεση της άρχουσας τάξης. Ακόμη και αν η αξιωματική αντιπολίτευση σιωπηρά συναινεί στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν είναι ικανή συνθήκη για την πολιτική ομαλότητα του Ελληνικού κράτους. Ο λαός μετακινείτε ήδη σε άλλους πολιτικούς πόλους με ανατρεπτικές ιδέες, δημιουργώντας επί τοις ουσίας μια βαθιά πολιτική διαίρεση που δεν είναι απίθανο να μας οδηγήσει σε έναν νέο εθνικό διχασμό – ή και χειρότερα.
Ακόμη ωστόσο και αν επέλθει ομαλοποίηση της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ έχει πληγεί ήδη ανεπανόρθωτα, και στην συνείδηση του έθνους η περίοδος της κυβέρνησής ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα καταγραφεί ως μια από τις μελανότερες περιόδους.
